In de huidige arbeidsmarkt lijkt er een vreemde paradox te bestaan: terwijl bedrijven schreeuwen om personeel, stijgt de werkloosheid. Volgens het CBS stonden er afgelopen kwartaal 395.000 vacatures open, terwijl er 390.000 werklozen zouden zijn. Dit roept de vraag op: hoe kan dit? En speelt de hoogte van de werkloosheidsuitkering hier misschien een rol in?

Misschien moeten we bij het begin beginnen. Er zijn verschillende factoren die meespelen. Bedrijven hebben moeite om geschikte kandidaten te vinden. Wellicht veroorzaakt door een mismatch tussen vaardigheden van werkzoekenden en de eisen van de werkgevers. Aan de andere kant zijn er mensen, die om verschillende redenen niet in staat of bereid zijn om te werken, zelfs niet als er vacatures zijn.

Vaak wordt gesteld dat de werkloosheidsuitkering te hoog is. Mensen zijn daardoor minder gemotiveerd om een baan te zoeken. Sommige mensen geven de voorkeur aan een uitkering, vooral als de salarissen te laag zijn of men zich niet kan vinden in de arbeidsomstandigheden. Bovendien kan het zo zijn dat de werkzoekenden zich in een ander gedeelte van het land bevinden, als waar de vacatures open staan.

Het is natuurlijk belangrijk dat mensen in moeilijke tijden financiële steun kunnen krijgen. Dus het verlagen van de uitkeringen is niet direct een oplossing. De aandacht zou beter kunnen uitgaan naar een totaalpakket. Enerzijds het creëren van aantrekkelijke arbeidsomstandigheden, het verbeteren van opleidingen en het ondersteunen van mensen bij het vinden van werk dat bij hen past. Aan de andere kant kan men ook meer druk uitvoeren op de werklozen om minder betaalde of aantrekkelijke banen te accepteren. Zowel negatief als positief. Je kunt denken aan het deels verlagen van de uitkering (naast je salaris) bij een baan met een lager salaris als men gewend was. Zo zorg je ervoor dat men er per saldo niet financieel op achteruit gaan, maar misschien er zelfs op vooruit. Mensen die echt onwelwillend zijn, zouden na een periode gekort kunnen worden. Uiteraard wel met bepaalde termijnen.

Kortom: zet in op het verbeteren van de verbinding tussen werkzoekenden en werkgevers, waarbij de overheid moet kunnen draaien aan de knoppen van de werkloosheidsuitkering voor de nodige motivatie.