In de Telegraaf stond vandaag (13-9-2024) een artikel, waarin de CNV pleit voor een loonsverhoging van 3,5 - 6 procent voor werknemers in het komende cao-jaar. Leidt dat eigenlijk wel tot meer koopkracht en dus meer financiële ruimte? Ik kijk peinzend uit het raam en vraag me af of dat wel de uitkomst zal zijn.

Hogere personeelskosten worden meestal gewoon weer aan de klant doorberekend en dus hogere prijzen voor producten en diensten. Misschien zelfs een hogere inflatie, waardoor de rente voor leningen stijgt. Het zorgt dan weer voor een verlies aan koopkracht en een vicieuze cirkel is het gevolg. Natuurlijk zijn er ook andere factoren van invloed op de prijs, zoals het verhogen van de productiviteit, concurrentie en andere marktomstandigheden. Echter daar breng je niet gemakkelijk verandering in en zeker niet op een korte termijn. Prijzen verhogen is dan een gemakkelijk alternatief. Maar daar kan ook een keerzijde aan zitten. Hoge prijzen kan tot een afname van de vraag leiden, waardoor bedrijven de prijzen stabieler moeten houden of zelfs verlagen. Dit kan weer een negatief hebben voor het bedrijf en kan zelfs de continuïteit in gevaar brengen. Zeker bij kleinere bedrijven. Concurrentie verminderd waardoor prijzen weer stijgen. Een delicaat spel tussen loonsverhoging en productprijzen.

De CNV eist 3,5 procent bij bedrijven die het zwaar hebben. Waar het goed gaat, willen ze 6 procent. Zorgt dit niet voor koopkrachtverschil? Als bij het ene bedrijf de 6 procent wordt doorberekend, dan heeft een loonstijging van 3,5 procent minder impact dan die van 6 procent. Mensen met een kleine beurs kunnen ook wel eens nadeliger uit zijn. Een mooi voorbeeld is een wat oudere auto. Die moet vaker gekeurd worden, heeft vaker problemen en heeft dus vaker een bezoekje aan de monteur nodig. Als prijzen doorberekend worden, moeten zij voor al deze zaken dus meer betalen. Lastig met een kleine beurs.

Kortom meer koopkracht? Ik betwijfel het.